Bujać to my, ale nie nas…

                     Prezydent będzie czytał bajki – przeczytałam dziś na e-zduńska.

- To piękna idea, żeby zachęcać do sięgania po książkę – mówił Piotr Niedźwiecki, prezydent Zduńskiej Woli. – Myślę, że przez baśnie każdy człowiek kształtuje w sobie umiejętność komunikowania i wyrabiania w sobie wrażliwości estetycznej.

Niedźwiecki chciałby też w ten sposób pokazać siebie od innej strony

W repertuarze prezydenta znajdzie się klasyka, min. „Dzikie łabędzie” i „Trzy świnki”.

                   Pan Prezydent chce się lepiej komunikować z dziećmi. No tak, komunikacja ze starszymi wyraźnie szwankuje. Może choć dzieci złapią się na szeroki uśmiech i ciepły tembr głosu. Zgadzam się z komentarzami: „Nareszcie we właściwej roli - opowiadacza bajek”, „Do tej pory opowiada bajki dorosłym...!” albo „Pan Prezydent będzie czytał "Trzy świnki". Jest tyle pięknych bajek o mniej prowokacyjnym tytule!”.                                 

                   Pomyślałam, że też coś zrobię dla wielbicieli bajek. Może jakaś parafraza? Najpierw mnie korciło, żeby napisać o „Trzech świnkach”. Ale zdecydowałam się na inną. Przeczytajcie: 

To na pewno nie jest bajka o Czerwonym Kapturku i Wilk wcale nie straszny…

                   Dawno, dawno temu żyła dziewczynka, która była wesoła i prawie wszyscy ją lubili. I ona wszystkich lubiła. Pewnego dnia, dowiedziała się, że Ktoś potrzebuje jej pomocy. Tylko chwilę zastanawiała się, co zrobić, ale pomyślała: - Jeśli Ktoś jest w potrzebie, trzeba mu pomóc! Więc wzięła koszyczek, włożyła do niego cały swój zapał, umiejętności, chęć do pracy, wiarę w lepszy świat i ruszyła w drogę. Gdy szła, powtarzała sobie w pamięci – Uważaj! Idź prosto ścieżką, nie słuchaj podszeptów złych duchów, których tutaj pełno, z nikim nie rozmawiaj. Niestety po drodze spotkała Wilka. Prawie wszyscy bardzo się go bali, ale dziewczynka nie wiedziała, że wilki są groźne, więc zaczęła z nim rozmawiać. Po co się tu kręcisz? - zapytał Wilk. Ktoś czeka na moją pomoc - odpowiedziała dziewczynka. A gdzie mieszka ten, co jej potrzebuje? - spytał Wilk. W głębi parku, w domku obok wielkiego wiązu. Wiesz jak mu pomóc? Nie martw się, ja Ci wszystko powiem. Zawsze mam jakiś dobry plan. Pozdrów go, bo dobrze się znamy i  przypomnij mu, jak bardzo mnie kocha. Już wtedy wilk planował zjeść dziewczynkę, gdyby była mu nieposłuszna. Gdy poszła dalej, wilk popędził do domku przy wiązie. Jeden sus i był w środku. Ten, co tam mieszkał tak się bał Wilka, że sam wskoczył mu do brzucha. Wilk mlasnął, potem przebrał się w swoją ulubioną owczą skórę i czekał na dziewczynkę. Gdy weszła, to się zdziwiła - Jakie ty masz wielkie uszy! Żeby lepiej słyszeć, co w trawie piszczy - powiedział Wilk. Jakie ty masz wielkie oczy! Żeby lepiej widzieć swoich wrogów - odparł Wilk zerkając zza okularów. Jaki ty masz duży brzuch! - nie przestawała dziwić się dziewczynka. Żebym mógł Cię zjeść, jak będziesz niegrzeczna! Zdenerwowała go ta nieufność dziewczynki, więc postanowił połknąć ją bez czekania.  Ale dziewczynka była szybsza i dała drapaka. Wilk był wściekły i mocno zdziwiony: Taka ładna owcza skóra, a mimo to już druga dziewczynka mi uciekła? Czemu? Miałyby tak ciepło i wygodnie w moim brzuchu! Ten co go połknąłem, wcale się nie skarży…

                                                                                  Zazdrosna Bajarka

Morał: „Nie taki wilk straszny, jak go malują”