Meandry demokracji

   Nic tak nie pobudza emocji jak sport i polityka. Jedno i drugie potrafi łączyć, ale potrafi też dzielić. Niestety tego drugiego mamy znacznie więcej. W walce z przeciwnikami, w sporze z antagonistami sięgamy często po metody, które zastosowane przeciwko nam  budzą nasze oburzenie i zdecydowanie negatywną ocenę. Syndrom Kalego jest wszechobecny. Tacy jesteśmy. Wyrozumiali dla swoich ułomności i bezwzględni w ocenie ułomności innych. Jest to kwestia  pewnych standardów. Standardów innych dla siebie, innych dla konkurentów, rywali, przeciwników.

    Sportowe emocje w postaci Mistrzostw Świata w piłce nożnej są oczywiście mniejsze, bo nie gra Polska.   Większość z nas ma jednak swoje ulubione drużyny. Kibicowanie im, choć nie pozbawione   emocji,  nie tworzy ogromnych punków zapalnych, a jedynie jest dobrą zabawą w gronie znajomych, kolegów, przyjaciół. Spieramy się, ale są to  spory, które zazwyczaj rozładowują się wraz z ostatnim gwizdkiem sędziego.

    Nieco inaczej sprawa wygląda w przypadku sporów politycznych. Tutaj udało nam się wybudować takie mury,  że ten Berliński to mały pikuś. Czy to ma sens. Oczywiście, że nie ma. Ludzi godnych w poszczególnych partiach jest znacznie więcej niż tych niegodnych. Najgorsze jest generalizowanie. Czy kilkunastu a nawet kilkudziesięciu złych prokuratorów świadczy o tym, że wszyscy prokuratorzy są właśnie tacy? Czy kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu księży pedofilii świadczy o tym, że cały katolicki kler jest taki ? Czy kilkunastu, a nawet kilkudziesięciu polityków krętaczy świadczy o tym, że cała klasa polityczna taka jest? Tak można mnożyć te pytania. Bez względu na ich ilość odpowiedź brzmi – nie.

  Czy wulgarny język którym posługują się niektórzy politycy w prywatnych rozmowach, to taki standard, czy raczej swoista arogancja i braki w wychowaniu ? To niestety brak osobistej kultury u niektórych i mała odporność na  przenikanie standardów knajackich u innych. Jak widać są tacy co nie  potrafią  rozmawiać nie używając przekleństw. Przykre jest, że są wśród nich  ci, którzy godząc się na wykonywanie ważnych funkcji w państwie( w mieście zresztą też) winni mieć świadomość, że wymagamy od nich wyższych standardów, także tych  językowych.

   Przyjrzyjmy się naszemu lokalnemu medialnemu życiu. Przypomnijmy sobie jak wiele było gazetowych sensacji i afer. Ile się   potwierdziło? Były przede wszystkim medialną wojną jednych grup przeciw drugim za pomocą donosów, anonimów, nagrań. Wciągały, bo wielu z nas by żyć musi mieć wroga. Popełniamy błędy, ale uczmy się na nich. Przyjrzyjmy się choćby komentarzom na tym blogu. Jak mało z nich dotyczy meritum. Różnijmy się, ale ładnie.

   Bez zachowania dystansu, przede wszystkim do siebie, ale także do  wszystkich tych sensacyjnych informacji w gazetach, TV, w internecie, pogubimy się w nienawiści, a jedyny zysk z tego będą miały, ze zwiększonej sprzedaży, media.

Max Weber